Υπεύθυνες καθηγήτριες: Ξένη Σκαρτσή, Ιωάννα Κυνηγού, Αρτεμησία Στούμπα
Μαθητές: Βασιλική Γιασλακιώτη, Αλεξία-Ζήνα Γρηγοράτου, Νικολέτα Δραζινάκη, Βασιλική – Δήμητρα Ζυγουράκη, Βαγγέλης Καραπλιός, Γλαύκη Καραχάλιου, Ιφιγένεια Κορομβόκη, Μαρία Λαπούρτα, Μαρία Μιχαηλίδη, Μάρω Σοφοκλέους, Βαγγέλης Στούνος, Πολύδωρος Ταμτάμης
Με παιχνίδια με λέξεις, προφορικές ιστορίες και συζητήσεις, δραστηριότητες, ατομικές και ομαδικές, καλλιεργήσαμε τη σχέση μας με τη γλώσσα, τη σκέψη και τη φαντασία μας και ανακαλύψαμε ικανότητες που δεν ξέραμε πως είχαμε. Διαβάσαμε ιστορίες και ποιήματα και απελευθερώσαμε λίγο λίγο τη δημιουργικότητά τους. Τα αποτελέσματα πολλές φορές εξέπληξαν κι εμάς τους ίδιους. Νομίζουμε ότι θα καταπλήξουν κι εσάς αν συνεχίσετε να διαβάζετε…
Περισσότερα στο ηλεκτρονικό βιβλίο που ετοιμάζουμε…
Παιχνίδια με τις λέξεις
Ο υπερρεαλισμός επιτίθεται στον Τύπο!
Εξασκούμε τη δημιουργικότητά μας παίζοντας με τις λέξεις, όπως οι υπερρεαλιστές όταν γράφανε τα πρώτα τους ποιήματα: Κόβουμε τίτλους ειδήσεων, ανακατεύουμε τις λέξεις και φτιάχνουμε ειδήσεις πιο ενδιαφέρουσες!! για γεγονότα τελείως ασυνήθιστα!
- Μαρία Λαπούρτα – Βασιλική-Δήμητρα Ζυγουράκη – Πολύδωρος Ταμτάμης
· Των αναμνήσεων τα δόντια κολυμπούν στα ποτάμια.
· Ο καφές έδειξε ναρκωτικά, ορμόνες και καφεΐνη την τελευταία εβδομάδα.
· Στην ουρά 20-40 ασθενείς καθημερινά προς τις κάλπες.
Αν κόψω λέξεις από διαφημίσεις περιοδικών, που έχουν διάφορες γραμματοσειρές και χρώματα, και τις κολλήσω σ’ ένα χαρτόνι, το αποτέλεσμα γίνεται πιο ενδιαφέρον. Μόλις ανακάλυψα την οπτική ποίηση!
Μαρία Λαπούρτα – Γλαύκη Καραχάλιου
Πολύδωρος Ταμτάμης
Παίζοντας με τη μοντέρνα ποίηση και τον υπερρεαλισμό…
Φτιάχνουμε ποιήματα πάνω σε στίχους ελλήνων υπερρεαλιστών
Ά la manière de...
Γιώργος Σαραντάρης, Σπουργίτια
-
Βασιλική-Δήμητρα Ζυγουράκη
Το σώμα είναι έτοιμο
Άνοιξη επιτέλους
Μια σιωπή από ζωή
Μάτια που περιμένουν
Διαγράφοντας τα πάντα
Λικνίζοντας το τέλος
Γιώργος Λίκος, Τέσσερις προσωπίδες του ανέμου
-
Μαρία Λαπούρτα – Νικολέτα Δραζινάκη
Φυσάει ο αγέρας
Τ’ όνομά του μέσα στ’ όνομά της ακούγεται
Μάτια της θάλασσας γαλάζια ύστερα από φουρτούνα
Μαύρα στο γέρμα
Η πλώρη γέμισε κύματα
Να είμ’ εγώ πάνω αρχηγός;
Τ’ όνομά της με κοιτά και χαμογελάει,
Τα χείλια της ψιθυρίζουν, αγκαλιάζει τον ουρανό
Το καράβι αυτό αιωρείται, αιωρείται ανάμεσα
Στην αγάπη μας
Μοιάζει με μένα, είναι εσύ
Οδυσσέας Ελύτης, Επτά νυχτερινά επτάστιχα
-
Βαγγέλης Καραπλιός
-ΙΙΙ- Κυπαρίσσι
Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε το θάνατο
Όλα τα δάχτυλα
καμένα
Έξω από τ’ ανοιχτό νεκροταφείο
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
σιωπή
και σαν ψυχή λοξοδρομάει προς τ’ άστρα!
Γράφω μικρά πεζοποιήματα και ποιήματα με λέξεις και φράσεις του Ε.Χ. Γονατά, του Γ. Σαραντάρη και του Δ.Π. Παπαδίτσα
-
Αλεξία Γρηγοράτου
Ένα κερί, ένα σκαμπό, μία σκηνή μπορούν να είναι όλα μαζί; Τα κεριά γίνανε φώτα, τα σκαμπό πολυτελή καθίσματα, η σκηνή μεγάλη αίθουσα. Ξαφνικά ο άνθρωπος πετάει η αίθουσα αδειάζει.
Πράσινα φεγγάρια πάνω σε ψηλές στέγες. Είναι τα φύλλα που σκαρφάλωσαν να δούνε το φεγγάρι.
-
Ιφιγένεια Κορομβόκη
Τα πουλιά κοιτάζονταν στους καθρέφτες- τζάμια του κτηρίου και τους έμοιαζαν περίεργα. Δεν καταλάβαιναν τι είναι. Μερικά μάλιστα κουτούλησαν και πέθαναν προσπαθώντας να πιάσουν αυτό που βρισκόταν απέναντι. Για να ξεφύγουν από τον συνηθισμένο βαρετό κόσμο και να πάνε κάπου διαφορετικά να ανακαλύψουν καινούρια πράγματα. Όμως ποτέ δεν τα κατάφεραν…
-
Νικολέτα Δραζινάκη – Γλαύκη Καραχάλιου
Θα περπατάμε πάνω στην σκόνη και στον καιρό, θα περπατάμε πάνω στη βροχή και στον ήλιο, λικνίζοντας το μυστήριο. Μα ποιo μυστήριο; Το γέλιο στα δόντια του πρωινού. Κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές και τα χρώματα, το μυστήριο χανόταν.
Χορτασμένα μάτια από τον κρύο αέρα έκλεισαν. Σε ένα σπίτι με λίγα παράθυρα κρύβονται το σκοτάδι και το φως. Δέρμα από αχτίδες και πρωί χύνεται σαν ποτάμι στα ευτυχισμένα μονοπάτια του ήλιου.
-
Βαγγέλης Στούνος
θα περπατάμε πάνω στη σκόνη και στον καιρό
από το κάστρο που έρχεται απ’ την πατρίδα των πουλιών από τα κοσμογυρισμένα όνειρά μας
τραγουδώντας αλησμόνητα τραγούδια ενώ φλυαρούν οι άνεμοι
περπατάω σε βαθιές λιακάδες
και ξαφνικά, συναντάω ένα δέντρο διάφανο και μαγεύομαι.
Από τότε, πάω κάθε μέρα, σπάω πότε-πότε ένα κλαδί και το παίρνω σπίτι μου
Και μ’ αυτό, θα φτιάξω τη λέξη που θα γίνει αχτίνα
-
Σίλια Γιασλακιώτη
πορτοκάλια ξεκόλλησαν φτερούγες ήλιος χαλιά
Βγαίνω και στην αυλή αντικρίζω κατακόκκινα πουλιά με τεράστιες φτερούγες να ξεκολλάν πορτοκάλια από τους τοίχους, που τα είχαν κολλήσει οι καλικάντζαροι. Ο ήλιος έλαμπε πάνω στα πορτοκάλια τα οποία τώρα είχαν γίνει χαλιά από αστερόσκονη.
δάσος ξύλινες ρόδες μουγκρίζοντας καταρράχτης
Και να που μπήκαμε στο δάσος. Πάνω στο κάρο με τις ξύλινες ρόδες καθόμασταν και κοιτούσαμε γύρω μας. Φτάσαμε στον καταρράχτη. Και βρήκαμε τις αρκούδες μας να παίζουν μουγκρίζοντας.
-
Πολύδωρος Ταμτάμης
Τρέχει ο τρελός ο ήλιος
Με ένα ρυθμό πουλιού
Ένα όνειρο ασπρίζει
Κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές και τα χρώματα
Που σκορπίστηκαν αύριο
Ο αντίλαλος που χάθηκε
Μέσα στη βουή των βουνών
Χαιρετίσματα στο αύριο
Παράφορα στη ράχη μας καρδιοχτυπούν ημέρες
Γεμάτος αγωνία για το χθες
Και αγανάκτηση
-
Μάρω Σοφοκλέους
κινηματογράφος κεφάλι δρόμος παιδιά άγγελος
Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, πόσα χρόνια ζεις ή αν έχεις τελειώσει πανεπιστήμιο με 800 πτυχία. Αν κάνει κρύο, θα κρυώσεις. Αν κάνει ζέστη θα ζεσταθείς. Αν η ταινία που περιμένεις χρόνια βγει στον κινηματογράφο, θα πας να την δεις. Και αν περπατάς νύχτα μόνος σου στο δρόμο, θα σε βρει. Λένε πως ήταν απλά ένα παιδί ντυμένο άγγελος που ξέμεινε πίσω από ένα φαστφουντάδικο μετά από ένα αποκριάτικο πάρτι αλλά φυσικά τόσο καιρό μόνος του εκεί πίσω, άλλαξε. Κρυμμένος μέσα σε έναν υπόνομο με την στολή του πια κατάμαυρη και γεμάτη μούχλα περνούσε το χρόνο του κάνοντας συλλογή από κεφάλια αρουραίων. Κανείς δεν τον αναζήτησε. Ποτέ. Έτσι όταν πέθανε , αρρώστια, γερατειά από κάτι θα πέθανε κι αυτός, λένε πως ακόμα ντυμένος με την στολή αγγέλου του στοιχειώνει όλους όσους περνάνε εκείνο τον δρόμο. Όμως αυτό είναι απλά μια ιστορία, Δεν είναι ανάγκη να με πιστε…
«Τι βλέπω στην εικόνα;»
Μετατρέπω τις εικόνες σε λέξεις
-
Σίλια Γιασλακιώτη
Κάθε μέρα πηγαίναμε εκεί. Στη μεγάλη σανίδα που κάποιος είχε βάλει κάτω από την κούνια και πάνω από το απόλυτο χάος. Και κάθε μέρα λέγαμε πως θα ανέβουμε, αλλά κάθε μέρα δειλιάζαμε να το κάνουμε. Σκεφτόμασταν κι αν κοπεί το σκοινί; Τότε τι; Ποιο είναι το επόμενο στάδιο; Άραγε κάτω από αυτά τα σύννεφα, κάτω από τη σανίδα, τι υπήρχε; Κι αν έπεφτες στο χάος τι θα συνέβαινε; Όλες αυτές οι σκέψεις μας έκαναν να δειλιάζουμε.
Μια μέρα όταν πήγα να την πάρω απ’ το σπίτι της, μου είπε: «Σήμερα είναι η μέρα, σήμερα θα το κάνω». «Ποιο»; Τη ρώτησα. «Aυτό που συζητάμε συνέχεια. Θα ανέβω στην κούνια». Δεν τη πίστεψα. Κάθε μέρα τα ίδια έλεγε και στο τέλος τίποτα. Φτάσαμε και αρχίσαμε να κοιτάμε την κούνια. Και τότε, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, ανέβηκε πάνω στην κούνια. Κάθε φορά που κουνιόταν ένιωθα την καρδιά μου να σταματά. Μετά από πολλή ώρα άκουσα κάτι να τρίζει. Το σκοινί έσπασε, της φώναζα να πηδήξει, θα μπορούσε να σωθεί. Αλλά εκείνη τίποτα. Ως την τελευταία στιγμή κουνιόταν και γελούσε. Και τότε κατάλαβα. Ήθελε για μια φορά στη ζωή της να είναι απολύτως ελεύθερη και να πεθάνει έτσι.
-
Μαρία Μιχαηλίδη
Γιατί να θέλει να σπάσει αυτή τη γέφυρα; Και ιδιαίτερα γιατί να το προσπαθεί κάνοντας κούνια; Την Ελευθερία την έχω συμμαθήτριά μου από το νηπιαγωγείο. Κι όμως είναι τόσο περίεργη, που ποτέ μου δεν την κατάλαβα, όπως και κανένας άλλος. Της αρέσουν τα extreme sports και κάνει πράγματα που κανείς δεν θα σκεφτόταν.
Κάθε φορά περνούσε μία γέφυρα για να έρθει στο σχολείο. Μισούσε τόσο πολύ το σχολείο που δεν άντεξε, πήρε μια κούνια, την κρέμασε στις δύο άκρες της γέφυρας και άρχισε να κουνιέται, μέχρι να σπάσει τη γέφυρα.
-
Αλεξία Γρηγοράτου
